KARCZMY WE WSCHODNIEJ CZĘŚCI PUSZCZY BIAŁEJ

Znana jest przypowieść biblijna o miłosiernym Samarytaninie, który opatrzył rany napadniętego przez zbójców podróżnego, zawiózł go do gospody, zapłacił właścicielowi i prosił, aby „miał o niego staranie”.

Wskazuje to, że już dwa tysiące lat temu w Palestynie istniały publiczne gospody, w których podróżni mogli znaleźć schronienie i odpoczynek. Gospoda była właśnie takim przydrożnym „domem zajezdnym”, w którym zatrzymywali się podróżni. Gospody publiczne dały początek karczmom, w których podróżni mogli znaleźć nocleg, posiłek i postój dla koni. Czasami karczmy nazywano oberżami (z franc. ‘ouberge’), choć były to budynki postojowe dla wojska lub austeriami (z wł. ‘osteria’), w średniowiecznych dokumentach określano je mianem ‘taberna’ (z łac. ‘taberna’ = szopa, buda; z wł. ‘taverna’).

Tereny Puszczy Białej do końca XVIII w. były własnością biskupów płockich. Prowadzili oni za pośrednictwem odpowiednich zarządców, racjonalną gospodarkę, tworząc jednostki gospodarcze, zwane kluczami, rozwijając osadnictwo, dbając o gospodarkę leśną (w tym bartnictwo). Drewno i zboże spławiano rzekami do Gdańska, budowano młyny, drogi, mosty, browary, gorzelnie, a także karczmy.

Więcej na stronie https://madzelan.cba.pl/karczmy-we-wschodniej-czesci-puszczy-bialej/