PODATKI ZA PANOWANIA STEFANA BATOREGO – CZĘŚĆ III
POBÓR 1580 ROKU W WYBRANYCH MIASTACH I PARAFIACH POWIATU DROHICKIEGO WOJEWÓDZTWA PODLASKIEGO.
Na województwo podlaskie składały się od roku 1566 dwie ziemie – bielska i drohicka. Na tę zaś ostatnią przypadały dwa powiaty – drohicki i mielnicki. Z racji sąsiedztwa, przedmiotem prezentowanego opracowania są rozłożone pomiędzy Bugiem, Liwcem i Cetynią, północno-zachodnie parafie powiatu drohickiego. Jeśli spojrzymy na mapę, to w lewym górnym krańcu tak wydzielonego obszaru, leży wioska Kiełczew, także dzisiaj sąsiadująca z przynależną wówczas do parafii brokowskiej wioską Morzyczyn. W roku 1569 wszystkie te, należące wcześniej do Wielkiego Księstwa Litewskiego ziemie i powiaty, zostały przyłączone do Korony Królestwa Polskiego.
Podlasie wyróżniała różnorodność etniczna, a tej towarzyszyła odmienność wyznaniowa. Podczas gdy w ziemi nurskiej religia katolicka nie miała praktycznie konkurencji, to na Podlasiu znalazła kilku rywali. Na zachodnich krańcach regionu przeważał żywioł mazurski, toteż śladów obrządku wschodniego znajdziemy tu niewiele. Podług historyków żywioł ruski pojawiał się w owym czasie w większej masie dopiero na wschód od Cetyni. Tam też odnajdujemy jego ślad i w niniejszym opracowaniu, a mianowicie cerkiew w Łazowie. Wielokrotnie przytaczany w poprzednich częściach uniwersał poborowy mówił, iż popi „wszyscy Ruscy”, jeśli ról i poddanych nie mają, a tylko z obejścia koło cerkwi i z łaski wiernych żyją „dać mają po złotych dwu” i właśnie tyle zapłacił łazowski duchowny. Po unii brzeskiej z 1596 r. tamtejsza cerkiew stała się unicką. Nie ma natomiast w prezentowanym regestrze wzmianki o cerkwi w Kosowie. Już w drugiej połowie XVI w. po zachodniej stronie Cetyni, po wtopionej w mazurską, ruskiej społeczności pozostały w zasadzie tylko nazwy miejscowości: Bojary, Długie Łuki, Treblin [Treblinka], Lebiedzie czy ruska strona Kosowa. Do dzisiaj istnieje pod Kosowem wioska Kosów Ruski.
